Ze woont in het verzorgingshuis dat na een fusie onderdeel is geworden van een grote organisatie
Het is een mooi ‘staaltje van krachtenbundeling’ had de directeur destijds gezegd tijdens een feestelijke bijeenkomst. Onder het genot van een advocaatje met slagroom en een tompoes met het nieuwe logo, had de directeur alle bezorgdheid van de bewoners weggenomen. Alles was immers gericht op het verbeteren van de kwaliteit van zorg en de zelfstandigheid van de bewoners.
Niet lang daarna zag je de eerste verbeteringen al. Het oudje vond het prachtig, want je kon mooie groene muntjes kopen. In ruil voor een munt kreeg je koffie, thee of een rol toiletpapier. Voor 5 muntjes kon je met een activiteitenbegeleider wandelen, sjoelen of naar de bingo. Er was een restaurant gerealiseerd waar je uit 3 maaltijden kon kiezen met bediening door lieve vrijwilligers die goed met een magnetron konden omgaan. Het was wel jammer dat alles hetzelfde smaakte, en dat je zo lang op je eten moest wachten. Je was al gauw en uurtje of anderhalf bezig, en dan had je nog geen toetje op. Met tranen in haar ogen had ze de kok uitgezwaaid toen die met pensioen ging. Dat was wel raar, want hij zag er nog best jong uit.
Nu zit ze voor het raam op haar kamertje. Op haar schoot ligt de maandelijkse nieuwsbrief. Op 1 juli zal de status van het verzorgingshuis veranderen in verpleeghuis, en worden de muntjes voor de koffie, thee en toiletpapier afgeschaft. Voor een wandeling en de bingo betaal je voortaan 10 muntjes en de bewoners is aangeraden een WA verzekering en een Ziggo-abonnement af te sluiten. Helemaal nieuw is het AandachtPlusPakket voor 50 euro per maand.
Het oudje legt de nieuwsbrief naast zich neer. Ze kijkt naar buiten en ziet de vlag met het nieuwe logo vrolijk wapperen in de wind. ‘Ik heb het hier goed’, zegt ze zachtjes.
